"شور یا شعور حسینی"
شور حسینی بدون شعور حسینی کامل وکافی نیست، شعور حسینی نیز بی شور حسینی ناقص است. شور و شعور حسینی به مثابه دو بال یک پرنده ای است که برای پرواز کردن و اوج گرفتن به هر دو به یک اندازه نیاز دارد و با یک بال پریدن امکان پذیر نمی باشد.
اگر چه فرق شور و شعور فقط یک "ع" است اما تفاوت بسیار زیادی با هم دارند. حسینیان هم شور را به اندازه و هم شعور را به اندازه توسعه و پرورش می دهند و می دانند که یکی بدون دیگری کافی و کامل نیست. شور حسینی با شعور حسینی آغاز می شود، تا شعورحسینی پیدا نشود و حسین را نشناسی شور حسینی ایجاد نمی شود. مقدمه هر شوری شناخت و شعور است تا حسین را نشناسی برایش اشک نیز نخواهی ریخت. شور و شعور حسینی همزاد و همراه همند، در کنار هم و همپای هم باید قرار گیرند چرا سالیانی است منبر و نوحه در کنار هم مطرح می شوند؟ چرا منبر و مداحی لازم و ملزوم یکدیگر بوده اند؟چرا ابتدا در مراسم حسینی یک واعظ در بالای منبر سخنرانی می کند و سپس یک نوحه خوان در پای منبر نوحه می سراید ؟ چون باید در منبر شعور زاییده شود و مداح نیز با هنر خود شور را با شعور تلفیق نماید. برای اینکه مقدمه و پیش نیاز شور، شعور است.
این دو مقوله با همدیگر اثر هم افزایی نیز دارند هر کس که شعورش بیشتر باشد شورش نیز بیشتر خواهد بود؟ و هرکس شورش بیشتر باشد شعورش نیز افزایش خواهد یافت. مقدمه حب حسین معرفت حسین است، بدون معرفت دوست داشتن معنی ندارد. هر قدر معرفت بیشتر شود دوست داشتن نیز بیشتر می شود و هر چقدر دوستی بیشتر شود معرفت نیز افزون خواهد شد.
